![Ongemakkelijke gesprekken](/sites/default/files/styles/hero/public/banner1.jpg?itok=K1BtKXtS)
Die verhalen roepen ook veel emotie op. Opgerakelde pijn, doorbroken stilte, begrip voor familiedrama’s, boosheid en schaamte. Wat voegt dit toe aan een gedeeld begrip van de koloniale geschiedenis? Tellen alle verhalen even zwaar? Geeft jouw kleur of tot welke community je behoort jou meer recht van spreken? Sommige families kennen daders én slachtoffers; mag je zomaar kiezen waarop je inzoomt en wat je deelt? Hoe kunnen we ons gezamenlijk tot onze familiegeschiedenissen verhouden?